Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Άνθρωποι vol. 8

Με αφορμή το συγκεκριμένο κείμενο του κυρίου Βαγγέλη Πάλμου, θα ήθελα να σχολιάσω ένα άλλο φαινόμενο που παρατηρείται στην ανθρώπινη συμπεριφορά και το οποίο προκαλεί ανάμεικτες εντυπώσεις και συναισθήματα. Συμπεριφορά γονέων.
Ειλικρινά δεν ξέρω πως μου ήρθε να θίξω αυτό το θέμα με αφορμή ένα τέτοιο κείμενο. Αλλά οι συνειρμοί μερικές φορές σου φέρνουν στο μυαλό πράγματα που δεν τα περιμένεις. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα θεματάκι που έχει βαθύ νόημα και δέχεται καθημερινά κριτικές. Γονείς.

Μεγαλώνοντας, ήξερα ένα πράγμα: να μην εκνευρίσω τον πατέρα μου. Αλλιώς την είχα άσχημα. Πλέον, δεν ανησυχώ τόσο για το αν θα εκνευρίσω τον πατέρα μου, αλλά περισσότερο για το αν θα πληγώσω κάποιον γύρω μου. Αυτό που μου έμαθαν οι γονείς μου είναι να σέβομαι τους υπόλοιπους συνανθρώπους μου και ότι αν τους βλάψω καθ' οποιονδήποτε τρόπο να έχω τ' αρχίδια να πω "συγνώμη". Φυσικά όταν μου τα μάθαιναν αυτά εγώ είχα λιγότερη κατανόηση για τον κόσμο απ' ότι έχω τώρα και άθελά μου, διάλεγα τον δύσκολο τρόπο.

Και βλέπω τώρα τα παιδιά που είναι Γ' Γυμνασίου με Α' Λυκείου, και είναι κάτι κωλόπαιδα που θέλεις να τα βάλεις κάτω και να τους βγάλεις το ζουμί από τις σφαλιάρες. Και βλέπεις και κάτι ξέκωλα κοριτσάκια, να γυρνάνε με τον κώλο απ' έξω(εξού και το "ξέκωλα") και να σκέφτεσαι μετά "Ρε γαμώ το κέρατό μου. Ύστερα φταίει ο βιαστής". Είναι αξιοπερίεργο το με πόσο ηλίθιους τρόπους μπορεί μετά ένας γονιός να σε κατηγορήσει και να σου βγάλει την πίστη ανάποδα, σε περίπτωση που του αγγίξεις τον "κανακάρη" ή κάνεις ένα άσεμνο κομπλιμέντο στην "κοράκλα" του.

Τα παιδιά στις μέρες μας δεν έχουν όρια. Τα έχουν αφήσει αχαλίνωτα οι γονείς τους και νομίζουν ότι ο κόσμος είναι δικός τους να τον κάνουν ότι θέλουν. Λοιπόν, όχι όσο κι εγώ ζω σε αυτόν τον κόσμο. Είναι κοινή γνώση ότι κάθε γενιά κοιτάει με απόγνωση την επόμενη. Πιθανότατα, υπάρχει λόγος. Όταν βλέπεις στο σχολείο να δημιουργούνται μικροκοινωνίες και κλίκες, που εγώ δεν ήξερα τι σημαίνει καν η λέξη πριν φτάσω να αποφοιτήσω από το Λύκειο, τότε μπορείς να καταλάβεις που οδεύει ο κόσμος.

Θυμάμαι τα χρόνια που ήμουν στο δημοτικό. Είχαμε κι εμείς δημιουργήσει κατά κάποιο τρόπο την δική μας "μικροκοινωνία". Είχαμε το χοντρό παιδάκι, που το κοροϊδεύαμε, τον ξένο που επίσης τον κοροϊδεύαμε και ήμασταν σε συνεχή αντίθεση με τα κορίτσια της τάξεως μας. Όμως, ήμασταν μια παρέα. Δεν αφήναμε κανέναν να είναι το μαύρο πρόβατο. Γιατί οι γονείς μας μάς είχαν μάθει πως δεν  ήταν σωστό να μένουν στην απομόνωση άλλα παιδάκια σαν κι εμάς. Μάθαμε έτσι πως να έχουμε μια δεμένη παρέα. Αντίστοιχα, για τα κορίτσια, θυμάμαι τους παππούδες μου να λένε ένα μάτσο κουραφέξαλα, ενώ οι γονείς μου προσπαθούσαν να μου διδάξουν ότι δεν είναι σωστό να βριζόμαστε. Φτάσαμε σε σημείο να έχουμε γίνει μια παρέα που σεβόμασταν ο ένας τον άλλο και παρά τα όσα παιδικά μπινελίκια ρίχναμε μεταξύ μας, δεν εννοούσαμε τίποτα απ' όλα αυτά. Και ήμασταν Γ' Δημοτικού.

Και βλέπεις σήμερα τα πιτσιρίκια να πηγαίνουν στο σχολείο και να πουλάνε μαγκιά και στυλ, να καπνίζουν από τα 10, να μιλάνε σα ναυτεργάτες και να διαδίδουν φήμες και ψέματα, που εγώ σκέφτομαι κάθε φορά που προσπαθώ να ξεφύγω από μια...ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση, γιατί θα διατρέξω κίνδυνο και τα φορτώνω δεξιά κι αριστερά. Η νύχτα είναι περίεργη στις μέρες μας. Με τα παιδιά που βλέπω γύρω, και η μέρα είναι περίεργη πλέον. Κωλοχανίο για την ακρίβεια.

Η αιτία για όλα αυτά: η δήθεν απελευθέρωση που τσαμπουνάνε οι αυτοαποκαλούμενοι "γονείς". Αφήνουν τα παιδιά αχαλίνωτα γιατί κάποιος παπάρας ψυχολόγος τους είπε ότι με το να δέρνεις το παιδί δεν του διδάσκεις τίποτα. Εγώ όμως, για να μάθω ότι ΔΕΝ πρέπει να αγγίζω τα μάτια της κουζίνας, έπρεπε να καώ πρώτα για να το καταλάβω ότι αυτό είναι κακό. Σήμερα, ο γονιός θεωρεί ότι το παιδί είναι αυτοδίδακτο, με δύο κουβέντες θα καταλάβει τα πάντα και πως ότι κάνει είναι μια εμπειρία. Γιατί αυτό λένε οι παιδοψυχολόγοι. Λοιπόν έχω κι εγώ να πω κάτι: ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΑΤΣΟ ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!!!

Επειδή το συγκεκριμένο θέμα είναι από αυτά που με εκνευρίζουν ιδιαίτερα, θα το κλείσω εδώ. Θα πω λίγα πράματα μόνο. Κύριε Βαγγέλη, η συμμαθήτρια που είχατε κι έφυγε ήξερε τι έκανε κατά την άποψή μου. Δεν ήθελε να γίνει ένα με την κακία, την οποία δεχόταν τότε. Ήθελε να σας διδάξει ότι ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, έβλεπε φως. Κι αυτό το φως ήθελε να το δείτε κι εσείς, οι συμμαθητές της.

Τέλος, θα κλέψω την έκφραση κάποιου από ένα post που είδα στο 9gag. Ακούμε πλέον ότι εμείς τα παιδιά του '90 είμαστε ιδιαίτερα βίαια, γιατί μεγαλώσαμε βλέποντας Dragon Ball Z και Power Rangers, που ήταν εκπομπές που προήγαγαν την αντιπαλότητα και τη βία κι ένα σωρό βλακείες, και μετά βγαίναμε στις γειτονιές και κάναμε τα ίδια. Βλέποντας όμως πως μεγαλώνουν τα παιδιά σήμερα, που δε ξέρουν να εκτιμάνε σωστά το τι προήγαγαν οι εκπομπές που έβλεπα εγώ στα έξι μου και που θεωρούν ότι η Rebecca Black είναι φωνάρα στο χώρο του τραγουδιού, τότε χαίρομαι που έβγαινα τότε στις γειτονιές και προσπαθούσα να κάνω τον Goku να ρίχνει Kame Hame Ha.

TR

1 σχόλιο:

  1. Πολυ σωστο κειμενο. Τα αγαπημενο μου μεχρι τωρα. Δεν ειναι ομως μονο οι γονεις. Ειναι και το γαμημενο το σχολειο (το συστημα) και η τηλεοραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή