Άνθρωποι vol.11

Παρακολουθούσα εχθές τους Παρολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, πιο συγκεκριμένα την κολύμβηση. Βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους, ένιωσα να σφίγγεται η καρδιά μου. Μπορεί να είμαι αυτός που είμαι (ό,τι κι αν είμαι), αλλά εξακολουθώ να έχω ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη. Βλέποντας όλη τη δύναμη όμως που έβγαζαν κάνοντας κάτι που αγαπούν, πέρασαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου.

Κάποιοι άνθρωποι παραπονιούνται και για το νερό τους που δεν είναι κρύο. Μπαίνει μια ακίδα στο χέρι και φέρνουμε την καταστροφή. Έσβησε το αμάξι στον δρόμο και ήρθε η Αποκάλυψη. Όμως τι να πουν κι αυτά τα παιδιά, που δεν μπορούν ούτε στα πόδια τους να σταθούν πολλές φορές; Τι να πουν, που μερικοί έχουν την εντύπωση ότι άτομα με προβλήματα κινητικότητας νιώθουν πως είναι βάρη στο υπόλοιπο της οικογένειάς τους; Πως μπορούν να αποστομώσουν όσους τους κοιτάνε με υποτιμητικό βλέμμα;

Τέτοιες και άλλες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου καθώς τους έβλεπα να αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις. Οι σωματικές τους δυσπλασίες όμως, αντικρούονται από τα καθημερινά μαθήματα κουράγιου και πνευματικής δύναμης που παραδίδουν κάθε μέρα. Μπορεί για κάποιους ο Γολγοθάς να έρχεται κάθε φορά που τους αφήνει ο/η γκόμενος/-α, αλλά σε αυτήν τη περίπτωση είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Να μην μπορείς να εξυπηρετήσεις τον εαυτό σου μόνος, να πας μια βόλτα, να πεις έστω ένα ποτήρι νερό, κάτι να κάνεις που να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις.... Κανείς δεν δίνει σημασία, αλλά είναι ένας καθημερινός αγώνας τον οποίο αγνοούμε, λόγω του πόσο εύκολο μας είναι.

Ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν και άτομα που δεν έχουν την ίδια ευχέρεια. Που κάθε μέρα είναι όλο και πιο δύσκολη εξαιτίας μιας χρόνιας πάθησης, που μπορεί να χειροτερεύει όσο περνάει ο καιρός. Τέτοια άτομα όμως μας δείχνουν πόσο δύσκολο είναι να είσαι δυνατός και να στηρίζεσαι στις πραγματικές σου δυνάμεις. Όλοι νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αλλά αν έρθει έστω και η πιο εύκολη από τις περιπτώσεις που βάζουμε με το μυαλό μας ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, τότε "κοτεύουμε".

Εχθές, που έβλεπα όλα αυτά τα παιδιά να δίνουν τον αγώνα τους και να είναι και χαρούμενα που έστω συμμετείχαν, συνειδητοποίησα πόσο τιποτένιος είμαι και αδύναμος είμαι σε σχέση με αυτούς. Δεν είναι ούτε ευχάριστο να το συνειδητοποιείς, όμως, ούτε βοηθάει σε τίποτα όταν απλά το καταλαβαίνεις και δεν κάνεις τίποτα για να βελτιωθείς. Βλέποντας τον εαυτό μου ως ένα άτομο με ανώτερη νοημοσύνη (τουλάχιστον απ' όσο μου λένε όσοι έχουν ζήσει μαζί μου κάποιες καταστάσεις) θεωρώ ότι δεν είμαι καν νεοσύλλεκτος στη μάχη της ζωής, σε σχέση πάντα με τα παιδιά που συμμετείχαν και συμμετέχουν στους Παραολυμπιακούς.

Από τη στιγμή όμως που δεν γουστάρω να είμαι ο noobας της υπόθεσης (βλ. Γρυπάρη και gameworld),  λέω να βάλω νέους στόχους. Ίσως στην αρχή να είναι τέτοιοι που να μπορώ να τους φτάσω εύκολα. Όμως από κάπου πρέπει να ξεκινήσω. Ίσως όλοι πρέπει να αρχίσουμε από εκεί που μπορούμε και να προχωρήσουμε σε ψηλότερα σημεία. Αλλιώς δεν αλλάζει τίποτα.

Σε κάθε περίπτωση, τα συγχαρητήρια μου στον Αριστείδη Μακροδημήτρη, που κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο εχθές στην κολύμβηση. Του εύχομαι περισσότερες επιτυχίες και να είναι οι δικοί του γεροί να τον καμαρώνουν. Δίνει περισσότερα μαθήματα απ' ότι θα μπορούσε να δώσει ένας δάσκαλος σε ένα σχολείο. Δίνει μαθήματα ζωής.

TR