Να πας στο καλό Μαρία...

Σήμερα το πρωί επέστρεψα από το χωριό μου. Το πρωί που φεύγαμε δεν αντιληφθήκαμε τίποτε. Όταν ήμαστε κοντά στην Κατερίνη, μας πήρε τηλέφωνο ο νονός μου, ο οποίος είχε επισκεφθεί το χωριό μου και περίμενε να μας συναντήσει. Όμως το τηλεφώνημά του ήταν για άλλο λόγο και όχι να συναντηθούμε.

Κάποιος δολοφόνησε μια κοπέλα και την πέταξε μέσα σε μια καλαμιά λίγο πιο έξω από το χωριό λίγες ώρες πιο πριν. Ο τύπος την στραγγάλισε. Πρέπει να παραδεχτώ ότι έχει κότσια, γιατί το να κρατήσεις κάποιον μέχρι να του τελειώσουν οι ανάσες θέλει πολύ δύναμη. Και σωματική και ψυχική.

Ο λόγος που την σκότωσε όμως είναι από αυτούς που σε τρελαίνουν: επειδή χώρισαν. Η καημένη η Μαρία, πρόλαβε μόνο μέχρι τα 20 να ζήσει. Ύστερα την σταμάτησε ένας...δεν ξέρω πως να τον χαρακτηρίσω.

Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός αυτό. Και είναι το πρώτο πράγμα που γράφω μετά την επιστροφή μου. Αντί να μιλήσω για κάτι ευχάριστο, μιλάω για έναν μανιακό ο οποίος δεν μπόρεσε να αντέξει την απόρριψη και ήταν του δόγματος "Ή εγώ ή κανένας" και έκανε κάτι τόσο αποτρόπαιο. Μέχρι που πήγε να την πάρει από τη δουλειά τα ξημερώματα που σχόλαγε από τη δουλειά της και την έφερε στα μισά του δρόμου. Ποιος ξέρει τι της είπε για να την βάλει στο αμάξι του ή αν την έβαλε με το ζόρι.

Την γνώριζα τη Μαρία. Κι όμως είχα τόσο καιρό να την δω, που δεν τη θυμάμαι καν. Περισσότερο λυπάμαι τον αδερφό της, τον Αντώνη, γιατί θα θεωρήσει ότι αυτός φταίει για ό,τι έπαθε η αδερφή του, επειδή το μπαρ από το οποίο σχόλασε η Μαρία ήταν το δικό του. Οι σκέψεις μου είναι μαζί του. Κουράγιο Αντώνη.

Το καθίκι όμως που την σκότωσε, δε σταμάτησε εκεί. Προσπάθησε να την κάψει, για να εξαφανιστούν όλα τα στοιχεία που πιθανόν υπήρχαν και τον ενοχοποιούσαν. Έπειτα προσπάθησε να το σκάσει στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, όμως επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος. Επιχείρησε να αυτοκτονήσει με χάπια, αλλά ούτε αυτό έκανε. Στο τέλος, ειδοποίησε τον πατέρα της Μαρίας, ο οποίος βρισκόταν στην εκκλησία το πρωί, για το που βρίσκεται η Μαρία νεκρή.

Δε γνωρίζω περαιτέρω αντιδράσεις του πατέρα ή του Αντώνη. Απλά έχω την πεποίθηση πως θα χρειαστούν πάρα πολύ ψυχολογική βοήθεια. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι....

Έχω περάσει χρόνια και χρόνια προσπαθώντας να ελέγξω αυτό που είμαι, χρόνια εξάσκησης στο πως να μπορώ να συγκρατώ τα συναισθήματα που με κατακλύζουν σε κάθε εξωτερικό ερέθισμα. Χρόνια πάλευα και ακόμη παλεύω να γίνω αυτό που ΘΕΛΩ να γίνω και όχι αυτό που παρασύρομαι. Μέχρι τώρα το μόνο που έχω καταφέρει είναι να επιλέγω πότε θα αφήνω ελεύθερο τον θυμό μου. Και πιστέψτε με, αν είχα αυτόν τον άνθρωπο μπροστά μου, δεν θα με σταματούσε κανένας και για κανέναν λόγο. Είναι αρκετά εξωφρενικό αυτό που έγινε ώστε να αφήσω ελεύθερο κάθε κομμάτι οργής που υπάρχει επάνω μου.

Το να ακούω ότι κάποιος σκότωσε την κοπέλα του επειδή τη ζήλευε ή επειδή την αγαπούσε υπερβολικά και το αντίστροφο, είναι ότι πιο παράλογο έχω ακούσει. Γιατί όταν αγαπάς κάποιον, κάνεις τα πάντα για να είναι καλά, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα είναι μαζί σου. Να είσαι βέβαιος κύριε πως αν σε πετύχω πουθενά δε θα σε αφήσω να σταθείς σε άλλο μέρος. Αν δε με προλάβει άλλος.

Σε κάθε περίπτωση, ό,τι έγινε δε μπορεί να ξε-γίνει. Η Μαρία δυστυχώς δεν είναι μαζί μας πλέον και αυτό δε γίνεται να αλλάξει. Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι περάσαμε από δίπλα της, από το σημείο που την είχε πετάξει ο άλλος σα σκουπίδι, αφού την σκότωσε. Και δεν πήραμε χαμπάρι...

Να είσαι καλά Μαρία, όπου και να είσαι. Ελπίζω να ξεχάσεις τον τρόπο με τον οποίο "έφυγες" τόσο απότομα από αυτόν τον κόσμο. Τα συλλυπητήρια μου και στην οικογένειά σου. Οι σκέψεις μου είναι μαζί τους. Καλό σου ταξίδι Μαρία...

Κι αυτό είναι ένα τραγούδι που σου αφιερώνω εκ βαθέων καρδίας.

Να πας στο καλό...

TheReaper