Και βγήκα στον πηγεμό....

Και μια βδομαδούλα τώρα είχα πάει προς Σέρρες-Θεσσαλονίκη μεριά. Σέρρες ήμουν σε ένα χωριό, δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Εκεί όμως που είδα πράγματα που με ενόχλησαν κατά κάποιο τρόπο, ήταν η Θεσσαλονίκη. Και με  ενόχλησαν γιατί στην Αθήνα, την "πρωτεύουσα" της σημερινής Ελλάδας (μην πω και του ΟΗΕ) η κατάσταση είναι πολύ, μα ΠΟΛΥ χειρότερη...

Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, ήμουν στον Εύοσμο, κοντά στο κέντρο. Η διαφορά φαίνεται, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Οι δρόμοι - πέρα κάποιων στενών - είναι ΔΡΟΜΟΙ και όχι ειδική διαδρομή Moto Cross. Στην Αθήνα, το μόνο που υπάρχει είναι κάποιες γραμμές για να κινούνται τα αυτοκίνητα και να κάνουν φραπέδες τους οδηγούς. Πάλι, με εξαίρεση κάποιους δρόμους που είναι όπως της συμπρωτεύουσας.

Και το πιο βασικό που πρόσεξα: οι συγκοινωνίες. Όντας ακόμα φοιτητής, δεν έχω το σάλιο να πάρω δικό μου αυτοκίνητο, αλλά και να έπαιρνα, δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να το πάω ως εκεί πάνω. Έτσι απευθύνθηκα στο γνωστό σε όλους μέσο, το λεωφορείο. Αν αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι μερικά από τα λεωφορεία είναι της δεκαετίας του '90(εκείνα με τις ξύλινες και άβολες θέσεις) και καίνε μαζούτ ακόμα, κατά τ' άλλα είναι φοβερή η όλη δομή της συγκοινωνίας.

Κάτι άλλο πολύ ωραίο. Στα προάστια της Θεσσαλονίκης δεν υπάρχει αυτό, αλλά στο κέντρο έχουν πίνακες, οι οποίοι πληροφορούν για το ποιο λεωφορείο περνάει και σε πόση ώρα θα περάσει. ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ!!! Μάλιστα, καλά διαβάσατε. Όχι σαν την Αθήνα, που όπου και να πας κάνεις τάμα στον Σαχμετζούλ από την Ιερομάσα για να περάσει το λεωφορείο. Έχουν συγκεκριμένο ωράριο! Θα μου πείτε τώρα "και στην Αθήνα έχουν συγκεκριμένο ωράριο". Ναι, αλλά όταν λέει ότι η συχνότητα είναι 15-20 λεπτά κι εγώ κάθομαι σαν το μαλάκα μέσα στο λιοπύρι ή την σιβηρική παγωνιά για τρία (3) τέταρτα, περιμένοντας ένα γαμημένο λεωφορείο να περάσει, τότε δύο πράγματα σημαίνει αυτό: ή ότι το "συγκεκριμένο ωράριο" είναι για τον πούτσο φτιαγμένο ή ότι όλοι το γράφουν στ' αρχίδια τους. Εμείς όχι μόνο δεν έχουμε ούτε στο κέντρο ηλεκτρονικούς πίνακες, αλλά βάλαμε πίνακες στις στάσεις του ηλεκτρικού, οι οποίοι ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ! Πόσο μαλάκες....;

Και προχωρώντας μέσα στα λεωφορεία, υπάρχουν δύο (2) βασικές διαφορές. Υπάρχουν αυτόματοι πωλητές εισιτηρίων. Ναι, αλήθεια το λέω για όσους δεν έχουν ανέβει εκεί πάνω, έχουν πωλητές εισιτηρίων ΕΠΑΝΩ στα λεωφορεία. Σε αντίθεση με την Αθήνα, όπου ανεβαίνει ο άλλος και κάνει τον ζητιάνο "Μήπως υπάρχει ένα εισιτήριο;" και "Μήπως έχει κανείς 20 λεπτά να πάρω ένα εισιτήριο;". Καλά, το δεύτερο το λένε τα πρεζόνια... Τα οποία για κάποιον περίεργο λόγο, δεν χρησιμοποιούν τις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης. Εκτός κι αν είχαν άδεια την περίοδο που πήγα εκεί εγώ και θα επιστρέψουν. Με άλλα λόγια, όλες, μα ΟΛΕΣ οι θέσεις είναι διαθέσιμες για να καθίσει και μια μητέρα με το νεογέννητο μωρό της, χωρίς να φοβάται μήπως κάνας μαλάκας της πειράξει το παιδί ή την κλέψει ή ή ή.... Ούτε καπνίζουν μέσα στα λεωφορεία σε αντίθεση με τα αστεράτα αστικά στην Αθήνα.

Κι ένα άλλο πράμα. Έχουν πάλι μέσα στα λεωφορεία ένα συστηματάκι που σου λέει ποια είναι η επόμενη στάση. Πρακτικό, έτσι; Άμα πάρεις τις πληροφορίες και σου πούνε να κατέβεις στην τάδε στάση, ακούς και ξέρεις πότε είναι η τάδε στάση. Παρόμοιο με το σύστημα που έχουμε στο μετρό. Νομίζω και στο τρόλεϊ το έχουμε, αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Αλλά είναι εξίσου χρήσιμο και στο λεωφορείο. Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι δεν ακουγόταν πολύ δυνατά και μάλλον μερικές στάσεις δεν τις λέει.

Τώρα οι Σαλονικιές, είναι άλλο κεφάλαιο. Πάντως η Θεσσαλονίκη σαν πόλη, έχει μακράν περισσότερα πλεονεκτήματα από την Αθήνα. Και ειλικρινά απορώ πώς δεν έκαναν εκείνη πρωτεύουσα της Ελλάδας. Το μόνο που έχει η Αθήνα είναι μια Ακρόπολη. Κι αυτή σε μια κατάσταση...απερίγραπτη. Ένα μουσείο άνοιξαν μετά από τόσα χρόνια και θυμήθηκαν να το κάνουν βούκινο. Ό,τι να 'ναι. Δεν ασχολούμαι άλλο. Πάντως, τώρα θα ξέρω να πηγαίνω πιο συχνά αν είναι. Έχω και κάτι παιδικούς φίλους εκεί, τζιτζί θα περνάω.

TR