Άνθρωποι vol.4

Αυτό είναι μάλλον το πιο σημαντικό μέρος από τη σειρά "Άνθρωποι" που γράφω, οπότε θα ήθελα να έχει την απαιτούμενη προσοχή και κατανόηση. Εάν πρόκειται να αρχίσετε να λέτε και να γράφετε στα σχόλια ό,τι να 'ναι, καλύτερα να μην συνεχίσετε να διαβάζετε. Ακόμα και να το διαβάσετε όμως, καλύτερα να κρατήσετε τα σχόλιά σας για τον εαυτό σας, εάν πρόκειται να αρχίσετε τα "μου, σου, του" κτλ. Οποιοδήποτε ανώνυμο σχόλιο, θα διαγραφεί από την συγκεκριμένη ανάρτηση. Εάν έχετε να πείτε κάτι, να βάλετε το βαφτιστικό όνομά σας ή το κοινό σας όνομα, αλλιώς δεν θα σας πάρω στα σοβαρά και θα διαγράψω το σχόλιο που αφήσατε. Κι αν νομίζετε ότι αυτό είναι παιδιάρισμα, μπράβο σας, αλλά κρατήστε τα λόγια σας για τον καθρέφτη.

Έχω να καταγγείλω την ανώμαλη συμπεριφορά που διακατέχει τους πάντες. Όλοι αφήνονται έρμαια στα χέρια του υποσυνειδήτου και γίνονται πιόνια σε ό,τι ορέξεις αυτό μπορεί να έχει. Καλό; Κακό; Μάλλον το δεύτερο. Και το λέω αυτό για τον εξής λόγο: όταν είσαι πλέον άντρας(που σημαίνει ότι έχει ωριμάσει η σκέψη σου και όχι πως έχεις γαμήσει) και μιλάς με κάποιον άλλο, ο οποίος είναι επίσης άντρας(ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση σου δίνει με τα λόγια που ακούς να βγαίνουν από το στόμα του), τότε περιμένεις να κάνεις μια σωστή κουβέντα, όπου ό,τι πείτε θα ισχύει και δεν θα αφήσετε κανέναν και τίποτα να χαλάσει αυτό που θα πείτε ο ένας στον άλλο. Αυτό είναι που λέγεται και λόγος ενός άντρα.

Όμως πλέον είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον που να είναι και άντρας και να μένει και στον λόγο του. Όλο κάτι θα γίνει και θα "χαλάσει η συμφωνία". Αυτό που με ενόχλησε εμένα, ίσως και να είναι κάτι το ελάχιστο, αλλά ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Γιατί είχα αρκετά κρατημένα. Και το χειρότερο είναι πως ήμαστε από το σχολείο μαζί, γαμώτο. Αυτό είναι που με πόνεσε εμένα. Δηλαδή αν είσαι με μια ομάδα ατόμων από μικρά παιδιά, που σημαίνει ότι έχετε περάσει μαζί τόσα και τόσα, όπως καυγάδες όπου ο ένας έτρεχε να βοηθήσει τον άλλο, εμπειρίες πρωτόγνωρες που ήθελες να μοιραστείς με τους φίλους σου, άτομα που θεωρείς δικούς σου ανθρώπους, και ξαφνικά γίνεται μια αναποδιά και σου χαλάει η εικόνα που έχεις για τον άλλο, τότε τι να περιμένεις χειρότερο; Δεν μπορώ να καταλάβω ορισμένα σκεπτικά και ειλικρινά ώρες-ώρες θέλω να κάτσω μόνος μου και να σκεφτώ τι γίνεται γύρω μου, πράγμα που ουκ ολίγες φορές έχω κάνει.

Αυτού του είδους την απογοήτευση είχα και δεν άντεξα άλλο. Χάθηκα μέσα στο σκοτάδι, όπως έπρεπε να είχα κάνει εδώ και καιρό μάλλον, καθώς έβλεπα ότι το κλίμα δεν με σήκωνε. Δεν ήμουν εγώ για εσάς. Η παρέα μου δεν σας ταίριαζε. Ίσως έπρεπε να φύγω νωρίτερα όταν έβλεπα τα πρώτα σημάδια της ανώμαλης αυτής συμπεριφοράς που ανέφερα παραπάνω. Εδώ που τα λέμε όμως, δεν υπάρχει και κανένας που να μην επηρεάζεται από την ανωμαλία αυτή. Είναι κάτι σαν κληρονομιά από προηγούμενες γενιές. Στην αρχή ήμουν όπως όλοι, έλεγα "θα περάσει, δεν είναι κάτι που θα ξαναγίνει". Όμως ήμουν βαθιά νυχτωμένος. Έγινε, ξανάγινε, έγινε και πάλι. Ε, αυτή τη φορά δεν άντεξα. Έσπασα. Ίσως ήμουν εγώ αρκετά αδύναμος για να συνεχίσω να ανέχομαι αυτή τη συμπεριφορά. Ίσως όμως να είσαστε εσείς που πραγματικά έχετε το άδικο. Δεν είναι δυνατόν να φταίω πάντα εγώ για τις αλλαγές στη συμπεριφορά και τις αποφάσεις σας.

Είπαμε θα πάμε κάπου. Είπαμε να συμβάλλουμε όλοι στα έξοδα. Πρώτος εγώ προσφέρθηκα να συμβάλλω, αλλά θυμήσου ότι από πολύ νωρίτερα είχα δείξει την πρόθεση να συνεισφέρω και αρνήθηκες. Αφού είχαμε φτιαχτεί για κάτι, γιατί την τελευταία στιγμή άλλαξες γνώμη; Εντάξει, πλειοψηφία τη μια, πλειοψηφία την άλλη, αλλά άκου κι εμένα μια φορά. Δηλαδή εγώ δεν είμαι μέρος της παρέας; Εγώ δεν έχω άποψη; Τόσο δύσκολο σου έπεφτε να πάρεις το δικό μου μέρος; Αλλά εδώ φάνηκε για μια ακόμη φορά το πόσο δεν συνταίριαζα στη δική σου "κλίκα". Πάντα ήμουν αυτός που ήθελε να λύνει τα πράγματα με τον δύσκολο τρόπο. Πάντα ήμουν αυτός που αποζητούσε το σχεδόν ακατόρθωτο. Τελικά, δεν ήταν όμως προσωπικό. Δεν ήσουν μόνο εσύ που με απογοήτευσες αμέτρητες φορές(δηλαδή δεν τις μέτραγα, όχι με την έννοια του άπειρου-το αναφέρω για όσους δεν γνωρίζουν από Ελληνικά), ήταν όλη η παρέα σου.

Με άλλα λόγια, θέλατε να με διώξετε. Το είχατε σκοπό και το θέλατε, το θέλατε υποσυνείδητα, αυτό δεν το γνωρίζω. Αλλά τείνω προς το δεύτερο, γιατί τουλάχιστον μπροστά μου, μου δείχνατε ότι είμαι καλός για παρέα. Αλλά μερικές σας ενέργειες μου έδειχναν το ακριβώς αντίθετο. Ήθελα να πιστεύω ότι ήταν απλά ατύχημα, αλλά μετά από λίγο καιρό κατάλαβα. Απλά σήμερα έτυχε να είναι η επόμενη μέρα μετά την πανσέληνο. Τι άλλο να σκεφτώ; Περίοδος δεν με πιάνει για να κατηγορήσεις αυτό, οπότε μόνο στο καημένο το φεγγάρι μπορώ να ρίξω το φταίξιμο. Πουθενά αλλού δεν βρίσκω.

Προσωπικά, είχα κάποιες ωραίες στιγμές μαζί σας. Δεν ξέρω αν μπορώ να πω το ίδιο και για εσάς. Μάλλον το αντίθετο ισχύει, καθώς έβλεπα πως με ανεχόσασταν. Οι κακές εμπειρίες όμως υπερτέρησαν και υπερνίκησαν τις καλές και υποθέτω πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή για μένα. Με ρώτησες καθώς έφευγα αν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί σας κι εγώ απλά σήκωσα το χέρι μου και είπα "Άστο, Κ.., άστο..." και συνέχισα τον δρόμο μου. Μετά είπες κάτι που δεν άκουσα καλά, αλλά έχω την εντύπωση πως είπες "Ε, αν δεν κάθεσαι να το λύσεις μαζί μας ρε μαλάκα, τι να σου κάνω;". Διόρθωσέ με αν είμαι λάθος, γιατί σου είπα, δεν άκουσα καλά. Είχα ήδη βυθιστεί στις σκέψεις μου.

Να σου πω γιατί δεν κάθισα να το λύσω μαζί σας. Γιατί μου αρέσει να λύνω τα πράγματα με τον δύσκολο τρόπο και αν καθόμουν, το πιθανότερο θα ήταν να πλακωθούμε στα μπουνίδια, παρά να λύσουμε τις διαφορές μας. Και δεν ήθελα να χτυπήσω άτομα που τα θεωρούσα φίλους μου. Ακόμη κι αν αυτοί με κορόιδευαν, με έφτυναν, μου έλεγαν και μετά ξέλεγαν. Γιατί δεν ήθελα να σε δουν οι φιλεναδίτσες σου και να τρομάξουν. Μπορεί να μην έχω την ίδια πέραση με εσένα στις γυναίκες, όμως εγώ έχω σταθερό χαρακτήρα. Τουλάχιστον σταθερότερο από εσένα. Και τους υπόλοιπους. Τουλάχιστον, σας απάλλαξα από την παρουσία μου.

Δε θα κλείσω λέγοντας ότι ελπίζω να συνεχίσετε τη ζωούλα σας με χαρά και τέτοιου είδους παπαριές. Δεν ενδιαφέρομαι πλέον. Δύο πράγματα θα πω μόνο. Πρώτον, είμαι ο Reaper κι ελπίζω να καταλάβεις τι ακριβώς σημαίνει αυτό και τι έχω κάνει για να κερδίσω το όνομα αυτό. Δεύτερον, λυπάμαι που ξέχασα να αφήσω πουρμπουάρ για τις ταρίφες που μου έκανες τόσο καιρό.

TheReaper