Μιλούσα με μια γνωστή μου τις προάλλες και μου ζήτησε να μιλήσω για την μοναξιά. Πιθανότατα να το έκανα κάποια στιγμή, αν βρισκόμουν σε κάποια περίεργη φάση για κάποια γυναίκα ή αν ένιωθα ότι όλοι γύρω μου με εγκαταλείπουν.
Tελικά, τι είναι το να νιώθει κανείς μοναξιά; Το να πιστεύει κανείς ότι όλα γύρω του καταρρέουν ή το αντίστροφο, δηλαδή το να καταρρέει ο ίδιος; Είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο να αναλυθεί. Και βασικά δεν πιστεύω πως εγώ ο ίδιος είμαι σε θέση να μιλήσω για κάτι τέτοιο. Και το λέω αυτό για τον εξής λόγο: τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν μπορώ να πω πως νιώθω μόνος.
Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το πότε νιώθει κανείς μοναξιά, είναι άκρως υποκειμενικό. Μόνο του νιώθει ένα αγόρι που τον παράτησε η κοπέλα του. Μόνος του όμως νιώθει και κάποιος επειδή δεν μπορεί να πάει μια βόλτα με την παρέα του και δεν έχει με ποιον να μιλήσει. Είναι πολλές οι στιγμές που κάποιος μπορεί να νιώθει μόνος. Γι' αυτό ποτέ δε θα είναι εύκολο να ορίσει κανείς τι είναι η μοναξιά.
Μόνος είναι και κάποιος που κάθεται διαρκώς μπροστά από μία οθόνη και "περιφέρεται" στο ίντερνετ διαρκώς. Μοναξιά όμως, πιστεύω πως είναι καλύτερα να περιγράφουμε μία κατάσταση με αρνητικό περιεχόμενο. Ειλικρινά όμως, το να αναλύει κάποιος την μοναξιά μπορεί να αινιγματίσει και τον ίδιο.
Θα ήθελα να πω ότι εγώ προσωπικά είμαι ειδήμων στο θέμα αυτό, αλλά μπορεί και να παρασύρω κάποιον που θα το διαβάσει. Αυτό που εννοώ, είναι ότι αρκετές φορές έχω νιώσει μόνος. Αλλά δεν ήταν κάτι που έτυχε απλά. Μερικές φορές έχω την τάση να απομακρύνω τους ανθρώπους από γύρω μου γιατί νομίζω πως θα βρω γαλήνη, πως θα έρθω σε μια προσωπική "νιρβάνα" και δεν θα έχω πρόβλημα. Πιστέψτε με όμως, δεν είναι πάντα όσο ωραίο ακούγεται. Όταν τους διώχνεις όλους από κοντά σου, μετά είναι δύσκολο και επώδυνο να τους ξαναφέρεις. Πέραν της έντασης στον αέρα, νιώθεις και την έχθρα αυτού που έχεις απέναντί σου. Και αυτός που είναι απέναντι σου έχει την εξής σκέψη "Τι νομίζει ότι είμαι; Κανένα παιχνίδι, που όποτε το βαρεθεί το πετάει και όποτε του λείψει το ψάχνει να το βρει;"
Και έχει δίκιο. Γιατί και ο άλλος είναι άνθρωπος και μπορεί να του τη βιδώσει κάποια στιγμή και να τρελαθεί. Τότε ποιος θα φταίει; Αυτός που το ξεκίνησε. Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Το να μένει πάλι μόνος του. Το οποίο πάει χέρι-χέρι με τη μοναξιά. Ύστερα ακολουθούν και άλλα πολλά, αλλά αν τα αναλύσω εδώ, δε θα τελειώσω ποτέ.
Το συμπέρασμα είναι ότι η μοναξιά δεν είναι κάποιο παθητικό κοινωνικό φαινόμενο. Είναι κάτι που ο άνθρωπος προκαλεί στον εαυτό του. Και εγώ το έχω προκαλέσει πάρα πολλές φορές πιστέψτε με. Αλλά η ζωή μου επέτρεψε να είμαι αρκετά κωλόφαρδος, ώστε πολλά από τα άτομα που έδιωξα να ξαναγυρίσουν κοντά μου. Όχι όμως όλα.
Ελπίζω να σε κάλυψα με όσα είπα, μικρή μου πεταλούδα. Εσύ ήθελες να μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα. Αλλά δεν μου είπες από ποια οπτική γωνία να το δω. Ελπίζω να έκανα μια προσπάθεια να το δω από όλες τις οπτικές του θέματος.
TR
Tελικά, τι είναι το να νιώθει κανείς μοναξιά; Το να πιστεύει κανείς ότι όλα γύρω του καταρρέουν ή το αντίστροφο, δηλαδή το να καταρρέει ο ίδιος; Είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο να αναλυθεί. Και βασικά δεν πιστεύω πως εγώ ο ίδιος είμαι σε θέση να μιλήσω για κάτι τέτοιο. Και το λέω αυτό για τον εξής λόγο: τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν μπορώ να πω πως νιώθω μόνος.
Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το πότε νιώθει κανείς μοναξιά, είναι άκρως υποκειμενικό. Μόνο του νιώθει ένα αγόρι που τον παράτησε η κοπέλα του. Μόνος του όμως νιώθει και κάποιος επειδή δεν μπορεί να πάει μια βόλτα με την παρέα του και δεν έχει με ποιον να μιλήσει. Είναι πολλές οι στιγμές που κάποιος μπορεί να νιώθει μόνος. Γι' αυτό ποτέ δε θα είναι εύκολο να ορίσει κανείς τι είναι η μοναξιά.
Μόνος είναι και κάποιος που κάθεται διαρκώς μπροστά από μία οθόνη και "περιφέρεται" στο ίντερνετ διαρκώς. Μοναξιά όμως, πιστεύω πως είναι καλύτερα να περιγράφουμε μία κατάσταση με αρνητικό περιεχόμενο. Ειλικρινά όμως, το να αναλύει κάποιος την μοναξιά μπορεί να αινιγματίσει και τον ίδιο.
Θα ήθελα να πω ότι εγώ προσωπικά είμαι ειδήμων στο θέμα αυτό, αλλά μπορεί και να παρασύρω κάποιον που θα το διαβάσει. Αυτό που εννοώ, είναι ότι αρκετές φορές έχω νιώσει μόνος. Αλλά δεν ήταν κάτι που έτυχε απλά. Μερικές φορές έχω την τάση να απομακρύνω τους ανθρώπους από γύρω μου γιατί νομίζω πως θα βρω γαλήνη, πως θα έρθω σε μια προσωπική "νιρβάνα" και δεν θα έχω πρόβλημα. Πιστέψτε με όμως, δεν είναι πάντα όσο ωραίο ακούγεται. Όταν τους διώχνεις όλους από κοντά σου, μετά είναι δύσκολο και επώδυνο να τους ξαναφέρεις. Πέραν της έντασης στον αέρα, νιώθεις και την έχθρα αυτού που έχεις απέναντί σου. Και αυτός που είναι απέναντι σου έχει την εξής σκέψη "Τι νομίζει ότι είμαι; Κανένα παιχνίδι, που όποτε το βαρεθεί το πετάει και όποτε του λείψει το ψάχνει να το βρει;"
Και έχει δίκιο. Γιατί και ο άλλος είναι άνθρωπος και μπορεί να του τη βιδώσει κάποια στιγμή και να τρελαθεί. Τότε ποιος θα φταίει; Αυτός που το ξεκίνησε. Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Το να μένει πάλι μόνος του. Το οποίο πάει χέρι-χέρι με τη μοναξιά. Ύστερα ακολουθούν και άλλα πολλά, αλλά αν τα αναλύσω εδώ, δε θα τελειώσω ποτέ.
Το συμπέρασμα είναι ότι η μοναξιά δεν είναι κάποιο παθητικό κοινωνικό φαινόμενο. Είναι κάτι που ο άνθρωπος προκαλεί στον εαυτό του. Και εγώ το έχω προκαλέσει πάρα πολλές φορές πιστέψτε με. Αλλά η ζωή μου επέτρεψε να είμαι αρκετά κωλόφαρδος, ώστε πολλά από τα άτομα που έδιωξα να ξαναγυρίσουν κοντά μου. Όχι όμως όλα.
Ελπίζω να σε κάλυψα με όσα είπα, μικρή μου πεταλούδα. Εσύ ήθελες να μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα. Αλλά δεν μου είπες από ποια οπτική γωνία να το δω. Ελπίζω να έκανα μια προσπάθεια να το δω από όλες τις οπτικές του θέματος.
TR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου